Wciąganie maszynowe polega na przewleczeniu przez maszynę przędzy nawoju osnowy przez zakraplacz, zagojenie i trzcinę zgodnie z wymaganiami procesu, co stanowi pracę przygotowawczą przed tkaniem. Już w latach pięćdziesiątych XX wieku w Europie, gdzie zaczął się rozwijać ten przemysł, zaczęto konstruować maszyny do wciągania osnów. Minęło już ponad 60 lat od chwili uruchomienia pierwszej maszyny ciągnącej. Podstawową strukturę aktualnie stosowanego rysunku w maszynie pokazano na rysunku 1.

Proces ciągnienia osnowy sterowany jest za pomocą perforowanej karty. Maszyna wyposażona jest w mobilną nakładkę do naciągania osnowy na belkę osnowy. Najszybsza prędkość ciągnienia została zaprojektowana na 180 przędz/min. Zasadniczo była używana w fabrykach tekstyliów bawełnianych, aż do jej zaprzestania w 1991 roku. W Chinach są około dwóch takich maszyn, które są starym sprzętem wprowadzonym przez fabryki tekstyliów finansowane z zagranicy.

W zależności od potrzeb ciągnienia osnowy maszyna podzielona jest na dwie części: wózek narzutowy i głowicę. Belka osnowy przenoszona jest przez wózek belki osnowy i łączona z wózkiem nasadowym, a następnie na wózku układany jest arkusz przędzy gotowy do ciągnienia. Głowica definiuje cztery główne moduły funkcjonalne, a mianowicie moduł przędzy, moduł zagłówka, moduł trzciny i moduł zakraplacza.